Autisme bij ouderen vaak onontdekt

Er is veel expertise om autisme bij jongeren vast te stellen. Een ander verhaal is hoe autisme bij ouderen eruitziet. Annet Bijsterveld (50) weet daar alles van. Pas op haar 47ste werd bij haar de diagnose gesteld. Vervolgens is ze op zoek gegaan naar wie ze werkelijk is. Schrijven van onder andere blogs en uiteindelijk het boek 'Jaren geleden', heeft haar hierbij geholpen. De Stad Amersfoort interviewde haar.
Autisme bij ouderen vaak onontdekt

 

“Ik heb mijn halve leven geworsteld om me staande te houden", opent Bijsterveld het gesprek. „Ik voelde me best eenzaam en hopeloos. Daar kwam frustratie bij en depressiviteit. Ik kon ook slecht tegen prikkels, zonder te weten wat er aan de hand was. Op school ontwikkelde ik verschillende vormen van probleemgedrag, zoals onderpresteren. Ik verveelde me eigenlijk vreselijk. Dat gedrag zette door in mijn relatie. Na het beëindigen van een lange verhouding volgden twee echtscheidingen. Ik ben nu alleenstaand met drie zonen. Tijdens het opgroeien zag ik dat een van mijn zonen merkwaardig gedrag vertoonde en heb ik mij verdiept in autisme."

“Ik ben een groot fan van Colette de Bruin. Zij heeft een methodiek ontwikkeld om autisme te kunnen ontdekken. Die methodiek beschrijft ze in het boek 'Geef me de 5'. De Bruin heeft deze methodiek ontwikkeld voor kinderen met autisme, maar ook volwassenen kunnen hier veel van leren. Steeds meer mensen van middelbare leeftijd en ouder krijgen na een leven vol worstelingen en onbegrip alsnog de diagnose autisme."

Een van deze onderdelen uit het boek licht de Amersfoortse graag uit: namelijk gebruikmaken van de vijf woorden die een open vraag noodzakelijk maken, ofwel wie, wat, waar, wanneer en hoe. Bij autisme wordt de waarneming in de hersenen verwerkt als fragmenten, ook wel puzzelstukjes genoemd. Hierdoor is het moeilijk om samenhang te zien, indrukken aan elkaar te koppelen en oorzaak en gevolg aan elkaar te verbinden.

“Ik ontdekte op deze manier dat ik al heel mijn leven een zogenoemd hoogfunctionerend autisme had. Een ontdekking die via een diagnose bewaarheid werd. Voorts heb ik eindelijk de pen gepakt. Ik wilde mijn ervaringen in een boek vastleggen. Een behoefte die al veel eerder leefde. Het is een prachtige uitlaatklep zonder dat iemand je blokkeert." De schrijfster vertelt in het boek hoe haar leven door autisme gekenmerkt werd zonder dit ooit te hebben geweten. In drie delen neemt ze de lezer mee in haar zoektocht, en legt ze op een grappige en duidelijke manier uit hoe specifiek haar autisme eruitziet.

“Ik wil met dit boek een taboe doorbreken en een beschrijving geven wat er in mijn hoofd heeft gespeeld. Een soort leerboek. Met een innerlijke kracht heb ik me namelijk staande weten te houden in de maatschappij die mij nooit begreep. In het boek staat de naakte waarheid over die onzekerheid. Het was voor mij de moeilijkste periode. Proberen zelfstandig te worden, maar tegelijkertijd onderdrukt en gepest worden is zwaar. Zeker als je zelf al weinig zelfverzekerd bent is dit een enorme taak. Probeer dan nog maar eens een evenwichtige, trotse volwassene te worden. Sinds het boek af is, kan ik weer goed slapen."

 

(Bron: De Stad Amersfoort)