[BLOG] Je gaat het pas zien als je het door hebt

Misschien had iedereen het al door, ik legde gisteravond pas alle al bekende stukjes bij elkaar en zag het helder:
Mijn verbazing over waarom mensen in de zorg toch zo automatisch in beperkingen denken en waarom het ontwikkelingsperspectief-denken nog zo in de kinderschoenen staat heeft simpelweg een economische achtergrond:

Wat is de feitelijke situatie:
Een kind loopt vast en heeft hulp nodig. Er wordt een diagnose gesteld. Er wordt een aanvullend plan gemaakt met daarin duidelijk omschreven wat er ontbreekt en hoe dit kan worden behandeld. Als het probleem helder is, volgt er goedkeuring en budget. De hulp kan geboden gaan worden.

[BLOG] Je gaat het pas zien als je het door hebt

Wat daarmee wordt ontwikkeld:

Er is een focus op wat er mis is, want alleen als er iets mis is, zal budget worden toegekend. De hulpverleners worden op deze manier geconditioneerd om zich te focussen op het ontbrekende, beperkende, foute deel. Dat wordt nl. beloond met budget, dat is de economische drijfveer. Als dit lang genoeg inslijt wordt deze manier van kijken en focus op het negatieve een automatisme en leidraad in het dagelijks handelen, ook in gesprekken en benadering van mensen.

 

Wat doet dit met de patiënt:

Waar het mis gaat is dat een kind/persoon/ouder mee moet worden genomen in dit proces. Het moet akkoord geven op dergelijke plannen, en ziet daardoor in wat er allemaal mis is en ontbreekt en hoe men naar hem of haar kijkt. Het vaak toch al zo fragiele zelfvertrouwen krijgt een deuk, de schade is aangericht. Het ontwikkelingsplan is de start van een selffulfilling prophesy geworden.

 

Hoe doorbreek je deze cirkel?

Mensen die om hulp vragen doen dit niet omdat ze graag willen zeuren, dat zou het algemene uitgangspunt moeten zijn. Hulpvragen is moeilijk, betekent dat je inziet dat je een ander nodig hebt, dat je het zelf niet in je eentje redt. Als dat een uitgangspunt is, kun je een hulpvraag anders gaan bekijken en hoef je niet alleen maar (maar in plaats daarvan, gebruik de benadering: “kun je ook”) naar wat er mis is te kijken. Dan komt er ruimte om het aangeleerde ‘ beperkings-denken’  los te laten en het
‘ontwikkelingsperspectief-denken’  te omarmen.

 

Wie ben ik:

Ik ben Monique van der Lans, moeder van een zoon met een indicatie ASS. Ik ben werkzaam met mensen die hulp nodig hebben om in deze maatschappij hun weg te vinden. Door mijn focus op leren en werk help ik ze op weg. Ik heb een achtergrond van 10 jaar in sales, 15 jaar in HR en ben sinds 2014 als autismecoach opgeleid. Ik ben een ontwikkelingsperspectief-denker die zich verbaast over hoe deze maatschappij een hele groep mensen langs de zijlijn zet en zich daar niet ernstig druk over maakt, en ik wil mijn bijdrage eraan leveren om daar een verandering in te bewerkstelligen.